Maar over wie hadden we het nou eigenlijk, van wie moest de familie afscheid nemen? Ik leg mijn pen aan de kant en ga in gesprek met de echtgenoot en zijn kinderen over wie hun vrouw en moeder was. Wat voor vrouw was het? Hoe stond ze in het leven? Wat waren haar hobby’s? Gewoon samen in gesprek, want zo kun je het afscheid persoonlijk maken. En hoe verder in het gesprek, hoe vrijer iedereen wordt en er zo dus veel details op tafel kwamen. Ze stond altijd erg positief in het leven, genoot van de kleine dingen, ging enorm graag fietsen en plukte onderweg dan altijd wat veldbloemen om thuis mooi in een vaas neer te zetten.
Terug
De rouwbakfiets
Zoals bij iedere uitvaart denken we mee met de nabestaanden en zoeken we naar de kleine dingen die het afscheid zó persoonlijk maken. Alleen zo hou je er een mooie herinnering aan over.
Afgelopen week zat ik aan tafel met een echtgenoot, twee trotse dochters en een aantal kleinkinderen. Ik werd gevraagd om met ze mee te denken over het afscheid van hun vrouw, moeder en oma. Mijn vel papier was nog leeg en ik had meteen al het gevoel dat ik iets kon betekenen voor de familie. Ze hadden over een paar dingen wel al eens nagedacht, maar nog lang niet alles was besproken. Mijn gedachte gaat dan meteen over op creativiteit en invoelend vermogen, met als gevolg een prachtig afscheid.
In gesprek
Een idee was geboren
Ik wist genoeg.. wie ze was, waar ze van hield, wat haar bezigheden waren. Een idee was meteen geboren en ik wachtte ook niet langer om het idee bij ze neer te leggen. Wat als we jullie moeder nu eens op een rouwbakfiets naar het crematorium brengen. En alsof ik gedachte kon lezen reageerden ze met een zelfde soort idee. Het idee om iets met fietsen te doen spookte al langer door hun hoofd, maar hoe moet je dit nou in de praktijk brengen. Maar ja.. het is wel een hele afstand en hobbelt dat niet te veel. Fietsen we dan met z’n allen of gaat één iemand zich er aan wagen. Wat kost dat eigenlijk zo’n rouwbakfiets en redden we dat nog wel. Natuurlijk een hoop vragen, maar hier kon ik ze gelukkig in geruststellen.
De rouwbakfiets was een feit
Eigenlijk hoefden ze er niet zo lang over na te denken, maar vooral zichzelf te overtuigen. ‘Dit is wat bij onze moeder past, dus dit gaan we voor haar doen’. Een enorme lach ontstond op het gezicht van de nabestaanden en ik wist dat dit een onvergetelijk onderdeel ging worden van het afscheid. Na een paar keer op en neer bellen was de rouwbakfiets geregeld en stond deze op tijd klaar om mevrouw naar het crematorium te begeleiden. Wat was het een prachtig gezicht, dit kon niet beter. De dochters wisselden elkaar af, want het was toch wel een heel eind fietsen. Maar dit hield ze niet tegen. ‘Het fietste eigenlijk wel lekker en we hebben onderweg nog voor mam gezongen en bloemetjes geplukt’.