De deadline
In de zomer kregen wij te horen dat er voor Ingrid een deadline was ingesteld. Nog geen 50 jaar oud en te horen krijgen dat je een nieuw en zeldzaam slachtoffer bent van de sluipmoordenaar die kanker heet. In ons geval werd die zomer, hoe onwerkelijk ook, het startschot gegeven om afscheid te moeten gaan nemen van onze (bonus)moeder, dochter, vrouw, zus, tante, vriendin en familielid.
Wat gebeurt er en wat staat ons te wachten? Realiseren we het ons goed? Hoe moet je afscheid nemen en toeleven naar het moment dat Ingrid er niet meer is? Het was een intense, confronterende periode vol kracht en strijd waarin we samen beresterk zijn geweest.
Toeleven naar het moment dat je dierbare overlijdt, deze steeds verder zien aftakelen in een periode waarin grenzen verlegd blijven worden is onmenselijk en maakt je doodmoe. Aan de andere kant lijkt het me een enorme klap in je gezicht om ineens iemand te verliezen zonder die vooraankondiging. Een gat in je bestaan waarin je als nabestaande misschien nog wel meer vraagtekens erft dan wanneer je weet dat…?
Zoals je verdriet niet met elkaar mag vergelijken, kan een afscheid of ziektebed ook niet vergeleken worden.
Je bent er nooit op voorbereid
Het is zo ver, rond 6:00u op maandagmorgen verzamelen we in Hospice de Zenit om het bed waar Ingrid in ligt. Ze is er niet meer. De huisarts komt langs om haar dood vast te stellen, een formaliteit. De eerste waar we mee te maken krijgen. Nadat Ingrid door ons onder begeleiding van de verpleging is verzorgd komt de uitvaartverzorging binnen.